"Wichrowe Wzgórza" Emily Brontë
"Wichrowe Wzgórza". Nie wiem, czy jest jakaś inna książka, której tytuł tak bezbłędnie odzwierciedla klimat całej opowiedzianej w niej historii.
Dwie osamotnione posiadłości, opuszczony kościółek, na wpół zapomniany cmentarz, kamienista droga - a wszystko to przytulone do surowych, ale i niezwykle urokliwych angielskich wrzosowisk. Cóż tutaj mogłoby niepokoić mieszkańców, oprócz oczywiście obowiązkowo nawiedzających to miejsce wiatrów? Trucizna, której na imię Zemsta i której głównym składnikiem jest nienawiść.
Karty tej opowieści wręcz emanują złymi emocjami. Z przykrością i bólem czytelnik przygląda się wypaczonym międzyludzkim relacjom. Długo nie mogłem zrozumieć, dlaczego ludzie, którzy już nie mogą znieść swojego towarzystwa, po prostu się nie rozejdą, nie poszukają szczęścia i pracy gdzie indziej? Odpowiedź może być tylko jedna: Wichrowe Wzgórza to miejsce, które uzależnia. Jeśli choć raz go skosztujesz, będziesz chciał tu pozostać na dobre i na złe, a twoje kości spoczną na tutejszym, zarastającym dziką roślinnością i smaganym wichrem cmentarzu.
Emily Brontë zrodziła w swojej wyobraźni mroczną opowieść o zawiedzionej miłości, która przeradza się w demoniczne uczucie, i o zemście rozłożonej na długie lata. Pokręcona historia Heathcliffa i Katarzyny głęboko zapada w pamięć.
Spirala nienawiści, której troskliwym stróżem jest owładnięty rządzą zemsty człowiek, zatacza coraz szersze kręgi. I gdy już wydaje się, że dzieło zniszczenia jest kompletne, nad ruinami dwóch rodzin zaczyna wschodzić nieśmiało słońce. Bo naprawdę i Wichrowe Wzgórza, i Drozdowe Gniazdo to piękne miejsca, które zasługują na to, by rozpromieniło je zwyczajne ludzkie szczęście.
Dwie osamotnione posiadłości, opuszczony kościółek, na wpół zapomniany cmentarz, kamienista droga - a wszystko to przytulone do surowych, ale i niezwykle urokliwych angielskich wrzosowisk. Cóż tutaj mogłoby niepokoić mieszkańców, oprócz oczywiście obowiązkowo nawiedzających to miejsce wiatrów? Trucizna, której na imię Zemsta i której głównym składnikiem jest nienawiść.
Karty tej opowieści wręcz emanują złymi emocjami. Z przykrością i bólem czytelnik przygląda się wypaczonym międzyludzkim relacjom. Długo nie mogłem zrozumieć, dlaczego ludzie, którzy już nie mogą znieść swojego towarzystwa, po prostu się nie rozejdą, nie poszukają szczęścia i pracy gdzie indziej? Odpowiedź może być tylko jedna: Wichrowe Wzgórza to miejsce, które uzależnia. Jeśli choć raz go skosztujesz, będziesz chciał tu pozostać na dobre i na złe, a twoje kości spoczną na tutejszym, zarastającym dziką roślinnością i smaganym wichrem cmentarzu.
Emily Brontë zrodziła w swojej wyobraźni mroczną opowieść o zawiedzionej miłości, która przeradza się w demoniczne uczucie, i o zemście rozłożonej na długie lata. Pokręcona historia Heathcliffa i Katarzyny głęboko zapada w pamięć.
Spirala nienawiści, której troskliwym stróżem jest owładnięty rządzą zemsty człowiek, zatacza coraz szersze kręgi. I gdy już wydaje się, że dzieło zniszczenia jest kompletne, nad ruinami dwóch rodzin zaczyna wschodzić nieśmiało słońce. Bo naprawdę i Wichrowe Wzgórza, i Drozdowe Gniazdo to piękne miejsca, które zasługują na to, by rozpromieniło je zwyczajne ludzkie szczęście.
Ojjj... no i znowu ktoś przypomina mi „ej, nie przeczytałaś jeszcze nic sióstr Bronte, no dlaczego?” To musi być niezwykła książka ale nie ma mowy. Nie dam się, póki co czytam Przeminęło z wiatrem. Na Wichrowe Wzgórza przyjdzie jeszcze czas :) Swoją drogą fajny blog, na pewno zostanę na dłużej ❤️
OdpowiedzUsuń