"Stacja Jedenaście" Emily St. John Mandel
Różne są wizje apokaliptycznego zmierzchu ludzkości: wojna atomowa, inwazja obcej rasy, bunt inteligentnych maszyn, katastrofa kosmiczna czy też, paradoksalnie, jak w "Futu.re" Głuchowskiego - przeludnienie i nieśmiertelność, która prowadzi do moralnej degeneracji. W "Stacji Jedenaście" powód ten jest bardziej prozaiczny i chyba przez to bardziej prawdopodobny - to zabójczy wirus grypy, który gwałtownie się rozprzestrzeniając zdziesiątkuje ludzkość.
Świat gaśnie tu powoli, bezgłośnie i bez fajerwerków. Nieliczni, którzy przetrwali, tworzą niewielkie osady, ale są jeszcze tacy, którzy przemieszczają się zarastającymi drogami, przyglądając się artefaktom odchodzącej w zapomnienie cywilizacji. Taka jest właśnie Podróżująca Symfonia - grupa wędrownych aktorów i muzyków, którzy chcąc podarować ludziom trochę sztuki i rozrywki, dają klasyczne koncerty i wystawiają sztuki Szekspira w napotkanych osadach. Bywa to jednak niebezpieczne.
"Stacja Jedenaście" to książka pełna nostalgii, a to uczucie dodatkowo pogłębia równoległe opisywanie wydarzeń sprzed i po zapaści. Widziany z perspektywy "po", rozczulająco i bezbronnie wygląda znany nam świat, świat korporacji i całodobowych stacji benzynowych, świat portali społecznościowych i gwiazd filmowych wraz z ich niekończącymi się romansami i nieudanymi małżeństwami.
Ambicją tej ciekawie skomponowanej powieści jest powiedzieć coś ważnego o życiu na naszej planecie. I myślę, że to się udało. Autorka przekonuje, że istotną rzeczą, która określa nasz byt, jest wewnętrzna potrzeba artyzmu; że sztuka może być niezawodnym nośnikiem sensu i nadziei.
Ważnym kluczem do odczytania całości są pojawiające się tu słowa: „Samo przetrwanie nie wystarcza”, które przypomniały mi myśl Wiesława Myśliwskiego: "Nie wystarczy żyć, trzeba jeszcze wiedzieć, że się żyje".
Świat gaśnie tu powoli, bezgłośnie i bez fajerwerków. Nieliczni, którzy przetrwali, tworzą niewielkie osady, ale są jeszcze tacy, którzy przemieszczają się zarastającymi drogami, przyglądając się artefaktom odchodzącej w zapomnienie cywilizacji. Taka jest właśnie Podróżująca Symfonia - grupa wędrownych aktorów i muzyków, którzy chcąc podarować ludziom trochę sztuki i rozrywki, dają klasyczne koncerty i wystawiają sztuki Szekspira w napotkanych osadach. Bywa to jednak niebezpieczne.
"Stacja Jedenaście" to książka pełna nostalgii, a to uczucie dodatkowo pogłębia równoległe opisywanie wydarzeń sprzed i po zapaści. Widziany z perspektywy "po", rozczulająco i bezbronnie wygląda znany nam świat, świat korporacji i całodobowych stacji benzynowych, świat portali społecznościowych i gwiazd filmowych wraz z ich niekończącymi się romansami i nieudanymi małżeństwami.
Ambicją tej ciekawie skomponowanej powieści jest powiedzieć coś ważnego o życiu na naszej planecie. I myślę, że to się udało. Autorka przekonuje, że istotną rzeczą, która określa nasz byt, jest wewnętrzna potrzeba artyzmu; że sztuka może być niezawodnym nośnikiem sensu i nadziei.
Ważnym kluczem do odczytania całości są pojawiające się tu słowa: „Samo przetrwanie nie wystarcza”, które przypomniały mi myśl Wiesława Myśliwskiego: "Nie wystarczy żyć, trzeba jeszcze wiedzieć, że się żyje".
 |
| "Stacja Jedenaście" Emily St. John Mandel, Papierowy Księżyc, 2015 |
Komentarze
Prześlij komentarz