"Itaka" Konstandinos Kawafis

Konstandinos Kawafis
ITAKA
Jeżeli do Itaki wędrować zamierzasz,
życzyć sobie winieneś, by długa była wędrówka,
pełna przygód i doświadczeń.
Nie obawiaj się Lestrygonów i Cyklopów
ani gniewnego Posejdona. Nigdy
nie spotkasz ich na swojej drodze,
jeżeli myśli twe będą wysokie
i jeśli nigdy ani ducha twego, ani ciała
nie dotkną pospolite uczucia.
Ani Lestrygonów, ani Cyklopów,
ani Posejdona szalonego nie ujrzysz nigdy,
jeżeli ich nie kryjesz w głębi własnej duszy,
Jeśli własna twa dusza nie wznieci ich przed tobą.
Życzyć sobie winieneś, by długa była wędrówka.
Oby wiele było poranków letnich,
w których - z jakąż rozkoszą, z jakąż radością! -
będziesz podpływał do portów przedtem ci jeszcze nie znanych.
W stacjach handlowych Fenicjan zatrzymywać się musisz,
aby kupić piękne towary,
perły i korale, bursztyn i heban,
wszelkie gatunki rozkosznych wonności,
ile tylko zdołasz rozkosznych wonności znaleźć.
Musisz odwiedzić wiele miast egipskich,
by uczyć się i jeszcze uczyć - od tych, co wiedzą.
Nie wolno ci nigdy zapomnieć o Itace,
dotarcie do niej bowiem jest twoim przeznaczeniem.
Ale bynajmniej nie spiesz się w podróży.
Lepiej, by podróż trwała wiele lat,
abyś stary już był, gdy dotrzesz do swej wyspy,
bogaty we wszystko, co zdobyłeś po drodze,
nie oczekując wcale, by Itaka dała ci bogactwa.
Itaka dała ci tę piękną podróż,
bez Itaki nie wyruszyłbyś w drogę.
Niczego więcej już dać nie może.
I choćbyś ujrzał, że jedna bieda - nie oszukała cię Itaka.
Wróciwszy tak mądry, po tylu doświadczeniach,
zrozumiesz prawdziwie, co jest Itaka.
"Każdy z nas jest Odysem, co wraca do swej Itaki", przekonywał w jednym wierszu Leopold Staff. Ale czym jest ta Itaka? Może to jakiś cel, do którego dążymy, angażując mnóstwo swoich sił i kawał swojego serca... Może tą Itaką jest po prostu kres naszego życia, owo Herbertowe "złote runo nicości"... A może jest ona miejscem gdzieś wewnątrz nas, nieustannie przecież wędrujemy w głąb samych siebie... Dla każdego Itaka może być czymś innym, każdy ma swoją Itakę. O jej wartości i unikalności decyduje droga, która do niej prowadzi. Im więcej przygód na tej drodze, wyzwań, przeciwności, im więcej w nas wrażliwości na piękno i różnorodność świata, im więcej głodu wiedzy i doświadczeń - tym lepiej smakuje Itaka. Dlatego życz sobie, aby długie było wędrowanie...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Pogrzebany olbrzym" Kazuo Ishiguro

Obraz
Już od dosyć dawna żadna książka nie wciągnęła mnie tak jak ta powieść urodzonego w Japonii noblisty. Kunszt z jakim autor snuje swą opowieść, a także niezwykła aura jej towarzysząca, sprawiają, że od "Pogrzebanego olbrzyma" dosłownie nie sposób się oderwać. Wraz z bohaterami przemierzamy łagodne krajobrazy Brytanii, gdzie wciąż jeszcze można znaleźć żywe ślady panowania legendarnego króla Artura. Spotkamy jego rycerzy, przemierzymy miejsca, gdzie walczyła jego armia, a nawet doświadczymy czaru rzuconego przez najsłynniejszego maga tamtych czasów - Merlina. Ale niech nas nie uśpi melancholia skąpanego w ciepłych deszczach krajobrazu, ani wręcz sentymentalny język powieści. Tu wciąż nocą grasują nieobliczalne ogry, snują się upiorne zjawy, pokój między wioskami jest iluzją, a gdzieś w górach czai się najprawdziwszy smok. I jest jeszcze coś. Coś, co wisi w powietrzu, co nie pozwala normalnie żyć. To mgła niepamięci - mistyfikacja, którą strona po stronie będziemy odkrywać. ...
Czytaj dalej

"Duma i uprzedzenie" Jane Austen

Obraz
Nie wydaje się, by dla czytelnika zbyt atrakcyjna była książka, której cała fabuła osnuta jest wokół tematu zamążpójścia i ożenku, i w której jedynym zmartwieniem nieco próżnych bohaterek jest to, jak upolować bogatego kawalera i ustawić się na resztę życia. Nie wydaje się. A jednak. Tym, co od razu przykuwa naszą uwagę, jest niezwykle kunsztowny język i przepiękna fraza. Zdania zdają się tu same płynąć elegancko splatając się ze sobą, ale by tak się stało, trzeba głęboko zaczerpnąć powietrza i odpowiednio wyregulować swój oddech, gdyż styl angielskiej pisarki wymaga od nas sporej zmiany rytmu przyswajania sobie zdań. Mamy tu świetnie wykreowanych bohaterów z niby tylko lekko zarysowanymi cechami charakteru, ale z jakże psychologiczną głębią. I jeśli dodamy do tego skonstruowaną z jubilerskim zmysłem fabułę - w której mamy coś na kształt plot twista i w której zarozumiały obiekt westchnień wszystkich panien na wydaniu okaże się szlachetnym człowiekiem - wyjdzie nam, że "Duma i u...
Czytaj dalej

"Ucho igielne" Wiesław Myśliwski

Obraz
Pewnie, że nie jest to ta najlepsza książka Myśliwskiego. Trudno oczekiwać po blisko dziewięćdziesięcioletnim pisarzu, że oto właśnie w tym momencie napiszę powieść swojego życia. Ale bez obaw, Myśliwski to Myśliwski i "Ucho igielne" poziom trzyma, i brzmi tym, jakże dobrze znanym, niepowtarzalnym, czystym tonem, jaki tylko on potrafi wydobyć ze słów. Bądźmy wdzięczni, że pisarz nie udał się na pisarską emeryturę i zechciał kolejny raz podzielić się z nami swoim literackim kunsztem. W "Uchu igielnym" starzejący się profesor historii swobodnie snuje opowieść o swoim życiu, w której jest miejsce i na poważną refleksję, i na ciepły, rozbrajający humor. Powtarzającym się motywem tej narracji są spotkania, a nierzadko i konfrontacje, starości z młodością. Ta pierwsza patrzy na tę drugą z góry, choć pewnie jej zazdrości. Dla młodości zaś starość wydaje się czymś bardzo odległym, czymś, co chciałoby się wyrzucić ze świadomości. I wcale nie jest tak, że starość jest dopeł...
Czytaj dalej