"Nagi sad" Wiesław Myśliwski

Chyba najbardziej zapadającym w pamięć fragmentem tej książki jest ten, gdy matka w towarzystwie ludzi ze wsi i pod czujnym okiem męża niesie na rękach przez dziewięć okolicznych mostów chore dziecko. Ktoś we wsi wymyślił, że tylko taka droga przywróci je do zdrowia. Ale jest jeszcze inny fragment, jakże wymowny, mówiący o tym, ile ktoś dla kogoś znaczy - gdy ojciec "targuje się" o najlepszego konia dla swojego syna. I jeszcze inne, niby zwyczajne, ale opisane tak, że gości w nich prawdziwa mistyka: ojciec wczesnym rankiem klepiący kosę, ojciec w niedzielne popołudnie czytający gazetę... I te niepokojące, gdy rodzic w swej starości zaczyna tracić pamięć.
Ojciec to ktoś, kogo się podziwia, kogo darzy się niesłabnącym szacunkiem, ale także ktoś, kto uwiera. To ktoś, kto pozostanie nieprzeniknioną tajemnicą. Syn jest świadectwem ojcostwa, jest wszystkim, co ojciec osiągnął. A on pokochał syna, zanim ten został jeszcze poczęty, pokochał go w swoim pragnieniu, w myślach i nie wiadomo, czy to nie on go wymyślił. Ale i syn jest dla ojca tajemnicą. Każdego dnia będą zmagać się z więzią, która ich łączy i w której jest coś z sacrum. Będą szukać swego towarzystwa choćby tylko po to, by sprawdzić, czy ta druga osoba naprawdę istnieje.
Miłość między nimi trwa w milczącej obecności, w ciszy, obywa się niemal bez słów. Jakże prawdziwe wydają się tu słowa z wiersza Christine Busty:

"Gdyby nie było milczenia miłości,
pozostalibyśmy dla siebie
na zawsze
niewysłowieni".

"Nagi sad" Wiesław Myśliwski, Znak, 2011 





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Pogrzebany olbrzym" Kazuo Ishiguro

Obraz
Już od dosyć dawna żadna książka nie wciągnęła mnie tak jak ta powieść urodzonego w Japonii noblisty. Kunszt z jakim autor snuje swą opowieść, a także niezwykła aura jej towarzysząca, sprawiają, że od "Pogrzebanego olbrzyma" dosłownie nie sposób się oderwać. Wraz z bohaterami przemierzamy łagodne krajobrazy Brytanii, gdzie wciąż jeszcze można znaleźć żywe ślady panowania legendarnego króla Artura. Spotkamy jego rycerzy, przemierzymy miejsca, gdzie walczyła jego armia, a nawet doświadczymy czaru rzuconego przez najsłynniejszego maga tamtych czasów - Merlina. Ale niech nas nie uśpi melancholia skąpanego w ciepłych deszczach krajobrazu, ani wręcz sentymentalny język powieści. Tu wciąż nocą grasują nieobliczalne ogry, snują się upiorne zjawy, pokój między wioskami jest iluzją, a gdzieś w górach czai się najprawdziwszy smok. I jest jeszcze coś. Coś, co wisi w powietrzu, co nie pozwala normalnie żyć. To mgła niepamięci - mistyfikacja, którą strona po stronie będziemy odkrywać. ...
Czytaj dalej

"Duma i uprzedzenie" Jane Austen

Obraz
Nie wydaje się, by dla czytelnika zbyt atrakcyjna była książka, której cała fabuła osnuta jest wokół tematu zamążpójścia i ożenku, i w której jedynym zmartwieniem nieco próżnych bohaterek jest to, jak upolować bogatego kawalera i ustawić się na resztę życia. Nie wydaje się. A jednak. Tym, co od razu przykuwa naszą uwagę, jest niezwykle kunsztowny język i przepiękna fraza. Zdania zdają się tu same płynąć elegancko splatając się ze sobą, ale by tak się stało, trzeba głęboko zaczerpnąć powietrza i odpowiednio wyregulować swój oddech, gdyż styl angielskiej pisarki wymaga od nas sporej zmiany rytmu przyswajania sobie zdań. Mamy tu świetnie wykreowanych bohaterów z niby tylko lekko zarysowanymi cechami charakteru, ale z jakże psychologiczną głębią. I jeśli dodamy do tego skonstruowaną z jubilerskim zmysłem fabułę - w której mamy coś na kształt plot twista i w której zarozumiały obiekt westchnień wszystkich panien na wydaniu okaże się szlachetnym człowiekiem - wyjdzie nam, że "Duma i u...
Czytaj dalej

"Ucho igielne" Wiesław Myśliwski

Obraz
Pewnie, że nie jest to ta najlepsza książka Myśliwskiego. Trudno oczekiwać po blisko dziewięćdziesięcioletnim pisarzu, że oto właśnie w tym momencie napiszę powieść swojego życia. Ale bez obaw, Myśliwski to Myśliwski i "Ucho igielne" poziom trzyma, i brzmi tym, jakże dobrze znanym, niepowtarzalnym, czystym tonem, jaki tylko on potrafi wydobyć ze słów. Bądźmy wdzięczni, że pisarz nie udał się na pisarską emeryturę i zechciał kolejny raz podzielić się z nami swoim literackim kunsztem. W "Uchu igielnym" starzejący się profesor historii swobodnie snuje opowieść o swoim życiu, w której jest miejsce i na poważną refleksję, i na ciepły, rozbrajający humor. Powtarzającym się motywem tej narracji są spotkania, a nierzadko i konfrontacje, starości z młodością. Ta pierwsza patrzy na tę drugą z góry, choć pewnie jej zazdrości. Dla młodości zaś starość wydaje się czymś bardzo odległym, czymś, co chciałoby się wyrzucić ze świadomości. I wcale nie jest tak, że starość jest dopeł...
Czytaj dalej