"Dziecko Odyna" Siri Pettersen

Muszę się przyznać, że po tę debiutancką powieść norweskiej pisarki sięgnąłem dla jej okładki, intrygującej i przykuwającej wzrok. Równie udana jest autorska dedykacja, którą ozdobiona jest książka. Ozdobiona to najwłaściwsze słowo, gdyż nigdy nie spotkałem piękniejszej dedykacji. Pomyślałem, że kto potrafi tak zadedykować swoją książkę, nie może być złym pisarzem. I nie myliłem się.
Fabuła "Dziecka Odyna" nie jest może jakoś specjalnie odkrywcza, ot taka historia dziewczyny-odmieńca, której losy zaważą na losie całej krainy. Ale często ta prosta historia po prostu chwyta za serce i sprawia, że od początku do końca kibicujemy naszej bohaterce, rudowłosej Hirce.
W jednym autorka wzniosła się na wyżyny mistrzostwa: w opisie przedstawionego świata. Elveroa, Eisvaldr, Bromfjell - niezwykle brzmią już tutaj same nazwy geograficzne. Siri Pettersen pisze w taki sposób, że czytając musimy zaangażować wszystkie nasze zmysły. Tutaj świat pełen jest barw, smaków, zapachów, dźwięków... Przemierzając go wraz z bohaterami niemal na własnej skórze czujemy zimne krople deszczu, szorstki dotyk skał, słyszymy dźwięczny gwar portowego miasta, czujemy zapach rzadkich ziół, smak pajdy chleba... Ten świat po prostu tętni życiem, zdaje się być na wyciągnięcie ręki, ma głębię.
Siri Pettersen nie jest pewnie ani nowym Tolkienem, ani nową LeGuin, ale - podobnie jak u obojga tych twórców - zanurzając się w świecie wykreowanym przez norweską pisarkę, czujemy, jak zewsząd otacza nas inspirująca tajemnica. A czy to nie jest w literaturze fantasy najważniejsze?