Ballada o ziarnku piasku

Dzisiaj wygrzebałem ze swojej szuflady coś poświęconego Krzysztofowi Kamilowi Baczyńskiemu i jego żonie Barbarze.
Wiersze Baczyńskiego - bardzo...poetyckie, romantyczne, ale i pełne złych przeczuć - muszą się podobać. Podziwiam u niego także to, jak potrafił spojrzeć na swoją ukochaną i jak pięknie umiał opisać tę nieuchwytną aurę, która otacza każdą kobietę.
Warto wspomnieć też o jednym: o pewnym paradoksie naszego istnienia. Gdy spojrzymy na życie człowieka z perspektywy wielkiej historii i wielkiego świata, to wydaje się on tak niewiele znaczyć, jest jak ziarnko piasku. Ale gdy przyjrzymy się bliżej jego życiu, gdy zajrzymy w jego wnętrze, to zauważymy, że kryje się w nim cały Wszechświat.
BALLADA O ZIARNKU PIASKU
Najbardziej lubił chwile oczekiwania
gdy przed lustrem zaplatała myśli
długo rozczesując włosy
mleczną poświatą
skrzącej się nocy
Chciał dostrzec więcej niż można zrozumieć
więcej niż można zobaczyć w takt
prostej czynności układania włosów
przezroczystą dłonią rozmarzonej Barbary:
szum dalekiego morza
tchnienie Kosmosu
wieczność
raj
Ona nazywała swe czynności zwykłą toaletą
on - esencją piękna wspomnieniem ciszy
w muzyce złotych strun
Noc jest zapomnieniem na dręczące pytania
W dzień odejdą oboje -
dwie
twarde
kule
przetną wątłą nić łączącą ich ze światem
Byli jak ziarnko piasku na brzegu istnienia
gwałtownie zabrane przypływem Historii
/1998/

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Pogrzebany olbrzym" Kazuo Ishiguro

Obraz
Już od dosyć dawna żadna książka nie wciągnęła mnie tak jak ta powieść urodzonego w Japonii noblisty. Kunszt z jakim autor snuje swą opowieść, a także niezwykła aura jej towarzysząca, sprawiają, że od "Pogrzebanego olbrzyma" dosłownie nie sposób się oderwać. Wraz z bohaterami przemierzamy łagodne krajobrazy Brytanii, gdzie wciąż jeszcze można znaleźć żywe ślady panowania legendarnego króla Artura. Spotkamy jego rycerzy, przemierzymy miejsca, gdzie walczyła jego armia, a nawet doświadczymy czaru rzuconego przez najsłynniejszego maga tamtych czasów - Merlina. Ale niech nas nie uśpi melancholia skąpanego w ciepłych deszczach krajobrazu, ani wręcz sentymentalny język powieści. Tu wciąż nocą grasują nieobliczalne ogry, snują się upiorne zjawy, pokój między wioskami jest iluzją, a gdzieś w górach czai się najprawdziwszy smok. I jest jeszcze coś. Coś, co wisi w powietrzu, co nie pozwala normalnie żyć. To mgła niepamięci - mistyfikacja, którą strona po stronie będziemy odkrywać.
Czytaj dalej

"Ósme życie (dla Brilki)" Nino Haratischwili

Obraz
Saga rodzinna - to określenie chyba najbardziej pasuje do książki gruzińskiej pisarki, książki napisanej bardzo sprawnie, wciągającej i uzależniającej już od pierwszych zdań. Początkowe rozdziały są jak przysłowiowa cisza przed burzą i tylko przez moment wydaje nam się, że wielka historia będzie tutaj jedynie tłem do snutej przez autorkę opowieści. Szaleństwo XX wieku (rewolucja październikowa, II wojna światowa, terror stalinowskich rządów) szybko i brutalnie wkracza w życie bohaterów. Historia staje się niejako rdzeniem tej powieści, determinując losy bohaterów. Można dojść do wniosku, że ludzie są jedynie igraszką w rękach jakichś antycznych bogów. "Ósme życie" to przede wszystkim świetnie wykreowane postacie, zwłaszcza kobiece. Kobiety, które spotkamy na kartach książki, są bardzo złożone, wielobarwne, często rozdarte wewnętrznie, targane namiętnościami. Marzą one o niezależności, o tym, by same mogły pokierować własnym losem, jednak brutalna rzeczywistość szybko podcin
Czytaj dalej

"Spróbuj opiewać okaleczony świat..." Adam Zagajewski

Obraz
Czerwiec, długie dni, początek lata... Ten czas nieodparcie kojarzy mi się z jednym ważnym wierszem Adama Zagajewskiego. Stanąć po stronie okaleczonego świata i próbować opatrzyć jego rany - to najważniejsze zadania pisarza. Bo taki świat wart jest pieśni, dobrego słowa, przyjaznego gestu. Zagajewski Adam *** (Spróbuj opiewać okaleczony świat) Spróbuj opiewać okaleczony świat. Pamiętaj o długich dniach czerwca i o poziomkach, kroplach wina rosé. O pokrzywach, które metodycznie zarastały opuszczone domostwa wygnanych. Musisz opiewać okaleczony świat. Patrzyłeś na eleganckie jachty i okręty; jeden z nich miał przed sobą długą podróż, na inny czekała tylko słona nicość. Widziałeś uchodźców, którzy szli donikąd , słyszałeś oprawców, którzy radośnie śpiewali. Powinieneś opiewać okaleczony świat. Pamiętaj o chwilach, kiedy byliście razem w białym pokoju i firanka poruszyła się. Wróć myślą do koncertu, kiedy wybuchła muzyka. Jesienią zbierałeś żołędzie w parku a liście wirowały
Czytaj dalej